Przyroda

Walory krajobrazowe, względna czystość wody, rozległe łąki i suche lasy, znajdujące się w sąsiedztwie doliny Grabi, stanowią o dużej atrakcyjności wypoczynkowej i rekreacyjnej tego regionu.
Park Krajobrazowy Miedzyrzecza Warty i Widawki powołany został w 1989 roku w celu ochrony cennych walorów przyrodniczo-krajobrazowych. W obecnych granicach PKMWiW leży na terenie 9 gmin: Widawa, Konopnica, Burzenin, Zapolice, Sieradz, Sędziejowice, Ostrówek, Rusiec, Zduńska Wola. Powierzchnia Parku wynosi 25330 ha. Park Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki obejmuje obszar o wyróżniającym się krajobrazie, dużych wartościach naturalnych środowiska przyrodniczego, walorach estetycznych, historycznych i kulturowych. Przedmiotem ochrony w Parku są doliny Warty i Widawki i ich dopływów wraz z systemem stref przystokowych oraz towarzysząca tym obszarom szata roślinna. Obszar Parku wyróżnia się w swym otoczeniu urozmaiconą rzeźbą terenu. Szczególnie malowniczo prezentują się przełomowe odcinki doliny Warty, gdzie wysokości względne stoków dochodzą do 45 m, na powierzchni ukazują się stare utwory wapienne. Szczególne walory krajobrazowe tego terenu zaobserwować można ze skarpy warciańskiej od Belenia do Strońska oraz w okolicach Konopnicy, Strobina, Majaczewic i Strumian. Meandrujące rzeki, liczne starorzecza, obszary wydmowe i torfowiska to kolejne, cenne przyrodniczo i krajobrazowo obszary Parku. Wyjątkowe pod tym względem są okolice Szynkielowa, gdzie rozległe torfowisko bezpośrednio sąsiaduje z wydmą śródlądową. Wysoką wartością przyrodniczą wyróżniają się również torfowiska w dolinie Niecieczy oraz ukryte wśród torfowisk ujście Oleśnicy do Warty pod Szynkielowem. Wszystkie partie dolin charakteryzują się mozaikowością pokrycia: łąki przeplatają się z roślinnością nadrzeczną, wokół starorzeczy i torfowisk chłopskie lasy wcinają się nieregularnie w pola uprawne. Ciekawa pod względem jest obudowa biologiczna rzek i strumieni, stanowiąca ostoje dla wielu gatunków ptaków. Lasy w Parku stanowią tylko niespełna 25% ogólnej powierzchni. Przeważają sztucznie wprowadzone zbiorowiska borowe, a zespoły naturalnych borów bagiennych, łęgów i grądów zachowały się w niewielkich fragmentach. Stosunkowo małe zmiany w środowisku przyrodniczym związane z działalnością człowieka przyczyniły się do botanicznej atrakcyjności tego terenu. Na terenie Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki stwierdzono występowanie ponad 600 gatunków roślin naczyniowych. We florze Parku reprezentowane są różnorodne grupy siedliskowe, co pozostaje w ścisłym związku z charakterem roślinności tego obszaru. Oprócz gatunków lasów liściastych, mieszanych i borowych, liczne są tu rośliny związane z torfowiskami , wilgotnymi łąkami, szuwarami, wodami oraz innymi siedliskami podtopionymi, przynajmniej okresowo. W niektórych punktach Parku istotnym elementem jego flory są także gatunki kserotermiczne.
Flora Parku jest niezbyt bogata w gatunki chronione a dość bogata w rzadkie i interesujące z wybranych grup siedliskowych, głównie rośliny hydro- i higrofilne a więc te, które związane są z wszelkimi siedliskami wodnymi, nawodnymi i bagiennymi. Dość liczną grupę stanowią też gatunki kserotermiczne i w różnym stopniu ciepłolubne, które spotyka się w miejscach, gdzie występują margle wapienne lub żwirowe pagórki morenowe. To właśnie rośliny z wymienionych powyżej grup oraz gatunki leśne stanowią najważniejsze z geobotanicznego punktu widzenia element flory Parku i decydują o jej charakterze. Na obszarze Parku stwierdzono występowanie ok.60 gatunków chronionych, w tym 30 całkowicie. Rośliny rzadkie w skali kraju stanowią 20% całej flory. Najliczniejsze wśród nich są gatunki muraw kserotermicznych i ciepłolubnych okrajków.
Częściowy rezerwat torfowiskowy „Grabica” położony jest w sąsiedztwie wsi Grabica w gminie Sędziejowice w granicach Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki. Utworzony w 2000 r. na obszarze 8,36 ha. Rezerwat stanowi rozległe, utworzone w drodze sukcesji zabagnione zagłębienie porośnięte olsem, zaroślami i szuwarami. Rosnąca tu roślinność stale tworzy niezbyt trwałe fazy sukcesji. Procesy przebiegają tu dynamicznie, bez wpływu człowieka. Zamierające drzewa przewracają się tworząc wykroty, a pojawiające się odnowienia to nowe pokolenie lasu. Na skutek tych procesów struktura roślinności ma tutaj naturalny charakter, zbliżony do pierwotnego charakteru, co dodatkowo podnosi walory przyrodniczego tego obszaru. Na terenie rezerwatu odnotowano występowanie 105 gatunków roślin naczyniowych. Do występujących tu roślin znajdujących się pod ścisłą ochroną i roślin rzadkich należy widłak torfowy, widłak goździsty, bagno zwyczajne, grążel żółty, pałka szerokolistna, storczyk krwisty, rosiczka długolistna, kalina koralowa, rzęsa mniejsza, kosaciec żółty, siedmiopalecznik błotny, turzyca dzióbkowata. Bardzo zróżnicowany krajobraz oraz niedostępność terenu sprawia, że jest to bardzo dogodne miejsce bytowania i rozrodu wielu gatunków zwierząt. Można spotkać tu cyrankę, żurawia, łabędzia niemego, borsuka, a latem w ciągu dnia jelenie. Rezerwat jest niewielką, chronioną częścią większego obszaru bagien i podmokłych łąk. Przepływająca w pobliżu rzeka Grabia stanowi stałe źródło zasilania w wodę tego obszaru.
– cenne stanowiska lęgowe dla takich ptaków jak żuraw i brodziec samotny oraz miejsce rozmnażania płazów i matecznik dla takich ssaków jak dziki czy bobry.