Teren powiatu łaskiego jest niezwykle malowniczy i urozmaicony.
Walory krajobrazowe, względna czystość wody, rozległe łąki i suche lasy, znajdujące się w sąsiedztwie doliny Grabi, stanowią o dużej atrakcyjności wypoczynkowej i rekreacyjnej tego regionu.

 

 

Park Krajobrazowy Miedzyrzecza Warty i Widawki powołany został w 1989 roku w celu ochrony cennych walorów przyrodniczo-krajobrazowych. W obecnych granicach PKMWiW leży na terenie 9 gmin: Widawa, Konopnica, Burzenin, Zapolice, Sieradz, Sędziejowice, Ostrówek, Rusiec, Zduńska Wola. Powierzchnia Parku wynosi 25330 ha. Park Krajobrazowy Międzyrzecza Warty i Widawki obejmuje obszar o wyróżniającym się krajobrazie, dużych wartościach naturalnych środowiska przyrodniczego, walorach estetycznych, historycznych i kulturowych. Przedmiotem ochrony w Parku są doliny Warty i Widawki i ich dopływów wraz z systemem stref przystokowych oraz towarzysząca tym obszarom szata roślinna. Obszar Parku wyróżnia się w swym otoczeniu urozmaiconą rzeźbą terenu. Szczególnie malowniczo prezentują się przełomowe odcinki doliny Warty, gdzie wysokości względne stoków dochodzą do 45 m, na powierzchni ukazują się stare utwory wapienne. Szczególne walory krajobrazowe tego terenu zaobserwować można ze skarpy warciańskiej od Belenia do Strońska oraz w okolicach Konopnicy, Strobina, Majaczewic i Strumian. Meandrujące rzeki, liczne starorzecza, obszary wydmowe i torfowiska to kolejne, cenne przyrodniczo i krajobrazowo obszary Parku. Wyjątkowe pod tym względem są okolice Szynkielowa, gdzie rozległe torfowisko bezpośrednio sąsiaduje z wydmą śródlądową. Wysoką wartością przyrodniczą wyróżniają się również torfowiska w dolinie Niecieczy oraz ukryte wśród torfowisk ujście Oleśnicy do Warty pod Szynkielowem. Wszystkie partie dolin charakteryzują się mozaikowością pokrycia: łąki przeplatają się z roślinnością nadrzeczną, wokół starorzeczy i torfowisk chłopskie lasy wcinają się nieregularnie w pola uprawne. Ciekawa pod względem jest obudowa biologiczna rzek i strumieni, stanowiąca ostoje dla wielu gatunków ptaków. Lasy w Parku stanowią tylko niespełna 25% ogólnej powierzchni. Przeważają sztucznie wprowadzone zbiorowiska borowe, a zespoły naturalnych borów bagiennych, łęgów i grądów zachowały się w niewielkich fragmentach. Stosunkowo małe zmiany w środowisku przyrodniczym związane z działalnością człowieka przyczyniły się do botanicznej atrakcyjności tego terenu. Na terenie Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki stwierdzono występowanie ponad 600 gatunków roślin naczyniowych. We florze Parku reprezentowane są różnorodne grupy siedliskowe, co pozostaje w ścisłym związku z charakterem roślinności tego obszaru. Oprócz gatunków lasów liściastych, mieszanych i borowych, liczne są tu rośliny związane z torfowiskami , wilgotnymi łąkami, szuwarami, wodami oraz innymi siedliskami podtopionymi, przynajmniej okresowo. W niektórych punktach Parku istotnym elementem jego flory są także gatunki kserotermiczne.
Flora Parku jest niezbyt bogata w gatunki chronione a dość bogata w rzadkie i interesujące z wybranych grup siedliskowych, głównie rośliny hydro- i higrofilne a więc te, które związane są z wszelkimi siedliskami wodnymi, nawodnymi i bagiennymi. Dość liczną grupę stanowią też gatunki kserotermiczne i w różnym stopniu ciepłolubne, które spotyka się w miejscach, gdzie występują margle wapienne lub żwirowe pagórki morenowe. To właśnie rośliny z wymienionych powyżej grup oraz gatunki leśne stanowią najważniejsze z geobotanicznego punktu widzenia element flory Parku i decydują o jej charakterze. Na obszarze Parku stwierdzono występowanie ok.60 gatunków chronionych, w tym 30 całkowicie. Rośliny rzadkie w skali kraju stanowią 20% całej flory. Najliczniejsze wśród nich są gatunki muraw kserotermicznych i ciepłolubnych okrajków.

 

W granicach powiatu łaskiego znajdują się trzy z czterech rezerwatów Parku: rezerwat florystyczny „Winnica” i rezerwat bagienny „Grabica”.

Częściowy rezerwat florystyczny „Winnica” położony jest w pobliżu Wielkiej Wsi w gminie Widawa w granicach Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki. Utworzony w 1995 r. na obszarze 1,54 ha. Rezerwat obejmuje 300-metrowy fragment skarpy opadającej ku dolinie rzeki Warty, o wystawie południowo-zachodniej, z wychodniami górnojurajskich margli. Występujące tu ciepłolubne rośliny związane z podłożem wapiennym stanowią jedyne w środkowej Polsce stanowisko muraw kserotermicznych o wyglądzie stepu kwietnego. Niższe partie skarpy pokrywają gęste zarośla śliwy tarniny, dzikiej róży, ligustru pospolitego oraz wiązu polnego z dużym udziałem formy korkowatej. Pomimo niewielkiej powierzchni rezerwatu, jego flora jest bardzo bogata. Udokumentowano tu występowanie 175 gatunków roślin naczyniowych i 6 gatunków mchów. Rosną tu gatunki ściśle chronione: dziewięćsił bezłodygowy, aster gawędka, dzwonek boloński i syberyjski, gatunki o ochronie częściowej: pierwiosnka lekarska i kalina koralowa. Najwięcej jest tu gatunków rzadkich: ligustr pospolity, przytulia północna, dąbrówka kosmata, rumian żółty, pajęcznica gałęziasta, bodziszek czerwony, pszeniec różowy, gorysz siny i pagórkowy, pięciornik siedmiolistkowy, kłosownica pierzasta, głowienka wielokwiatowa, czyściec kosmaty, koniczyna dwukłosowa i długokłosowa, szałwia oraz liczne gatunki róż, w tym rzadka róża skórzasta. Całość otoczona jest dość zwartą ścianą krzewów stanowiącą barierę buforową dla znajdujących się wewnątrz muraw kserotermicznych. Jedna bujnie rozrastająca się tarnina i dereń Ze względu na rzadkość występowania miejsc o takim ciepłolubnym charakterze, rezerwat ten stanowi rarytas w środkowej części kraju. Aby w pełni poznać walory rezerwatu, należy zwiedzić go kilkakrotnie w ciągu sezonu wegetacyjnego. Bogactwo gatunkowe kwitnących roślin czyni to miejsce atrakcyjnym od wiosny do jesieni. Do zwiedzania udostępniona jest ścieżka poprowadzona w środkowej i południowej części rezerwatu. Stanowi ona część ścieżki przyrodniczo-dydaktycznej „Rezerwat Winnica – Starorzecze w Siemiechowie”.

Częściowy rezerwat torfowiskowy „Grabica” położony jest w sąsiedztwie wsi Grabica w gminie Sędziejowice w granicach Parku Krajobrazowego Międzyrzecza Warty i Widawki. Utworzony w 2000 r. na obszarze 8,36 ha. Rezerwat stanowi rozległe, utworzone w drodze sukcesji zabagnione zagłębienie porośnięte olsem, zaroślami i szuwarami. Rosnąca tu roślinność stale tworzy niezbyt trwałe fazy sukcesji. Procesy przebiegają tu dynamicznie, bez wpływu człowieka. Zamierające drzewa przewracają się tworząc wykroty, a pojawiające się odnowienia to nowe pokolenie lasu. Na skutek tych procesów struktura roślinności ma tutaj naturalny charakter, zbliżony do pierwotnego charakteru, co dodatkowo podnosi walory przyrodniczego tego obszaru. Na terenie rezerwatu odnotowano występowanie 105 gatunków roślin naczyniowych. Do występujących tu roślin znajdujących się pod ścisłą ochroną i roślin rzadkich należy widłak torfowy, widłak goździsty, bagno zwyczajne, grążel żółty, pałka szerokolistna, storczyk krwisty, rosiczka długolistna, kalina koralowa, rzęsa mniejsza, kosaciec żółty, siedmiopalecznik błotny, turzyca dzióbkowata. Bardzo zróżnicowany krajobraz oraz niedostępność terenu sprawia, że jest to bardzo dogodne miejsce bytowania i rozrodu wielu gatunków zwierząt. Można spotkać tu cyrankę, żurawia, łabędzia niemego, borsuka, a latem w ciągu dnia jelenie. Rezerwat jest niewielką, chronioną częścią większego obszaru bagien i podmokłych łąk. Przepływająca w pobliżu rzeka Grabia stanowi stałe źródło zasilania w wodę tego obszaru.

Poza Parkiem Krajobrazowym w powiecie łaskim utworzono rezerwat leśny „Jodły Łaskie”,  położony na wschód od wsi Pruszków przy drodze Pruszków – Czestków w gminie Sędziejowice. Wysoczyzny Łaskiej. Teren rezerwatu leży na osadach moreny dennej zlodowacenia Warty. Utworzony w 1991 r. na obszarze 59,19 ha w celu ochrony niezwykle zróżnicowanego fitocenotycznie lasu mieszanego z dużym udziałem jodły pospolitej przy północnej granicy jej naturalnego zasięgu oraz licznych pomnikowych 200-letnich dębów, jodeł i okazałych sosen. Obszar rezerwatu jest bardzo zróżnicowany florystycznie. Na stosunkowo niewielkim obszarze występuje aż jedenaście różnych zespołów roślinnych, wśród których aż siedem podstawowych ekosystemów leśnych, takich jak: bór mieszany sosnowo-dębowy, bór świeży, bór suchy, bór bagienny, ols, łęg olszowo-jesionowy oraz najważniejszy i najcenniejszy w tym miejscu kontynentalny grąd jodłowy. Na terenie rezerwatu zwarte drzewostany jodłowe w wieku 80-130 lat osiągają wysokość 40 m i należą do najwyższych i najlepiej zachowanych w Polsce środkowej. Jodły rosną tu wielopiętrowo, są w bardzo dobrej kondycji i wykazują wyjątkowo dobrą dynamikę wzrostu. Runo leśne jest tu również bardzo zróżnicowane. Występuje w nim wiele gatunków roślin chronionych jak choćby kalina koralowa, kruszyna pospolita, bagno zwyczajne. Występuje tu także znaczna ilość ptaków, w tym gatunków chronionych: bocian czarny, myszołów, jastrząb gołębiarz, puszczyk. Atrakcyjne jest również otoczenie rezerwatu, gdzie rosną inne ciekawe zespoły leśne.